A agricultura de regadío en España é un subsector da actividade agrícola de grande importancia, xerando aproximadamente 711 TP3 T da Produción Final Vexetal, utilizando aproximadamente 221 TP3 T da superficie cultivada.
A transformación de secaño en regadío ten unha longa tradición en España, aínda que foi durante o século XIX, e sobre todo no XX, cando o Estado interveu de forma decisiva, convertendo a transformación do regadío nunha parte fundamental da política agraria.
A política de regadíos continúa a ser un eixo fundamental dentro das políticas de desenvolvemento rural, tanto pola súa contribución á loita contra o despoboamento e á xeración de emprego e valor engadido nas zonas rurais, como polo seu papel esencial no fornecemento de alimentos sans, seguros e de calidade a prezos razoables.
A través da política de regadíos do Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación, implementáronse sucesivos plans de acción no ámbito do regadío nas últimas décadas, baseados principalmente nunha serie de investimentos na creación de novas infraestruturas de regadío e na modernización dos sistemas de regadío existentes, co fin de facer un uso eficiente e sostible dos recursos.
Todas as actuacións deben ser previamente declaradas de interese xeral por lei, están suxeitas a unha avaliación de impacto ambiental e realízanse en coordinación coa autoridade de xestión da auga en España, o Ministerio para a Transición Ecolóxica e o Reto Demográfico.
A Organización das Nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO) define a soberanía alimentaria como o dereito dos pobos a definir e controlar os seus alimentos e os seus sistemas de produción de alimentos, tanto a nivel local como nacional, dun xeito equitativo, soberano e respectuoso co medio ambiente.
Nas definicións e dereitos da poboación, tal e como se contempla na lexislación española, atopamos puntos comúns como:
alimentos nutritivos,
culturalmente apropiado,
accesible,
producido dun xeito sostible, ecolóxico e socialmente xusto,
As rexións agrícolas son unidades espaciais intermedias entre a provincia e o concello, sen personalidade xurídico-administrativa, que teñen un carácter uniforme desde o punto de vista agrícola para a planificación.
A utilidade desta división foi evidente, como na aplicación de medidas da Política Agrícola Común (PAC) que nalgúns casos estaban referenciadas aos índices de rexionalización produtiva asociados ás diferentes rexións agrícolas.
Informes xerais e específicos sobre o estado do regadío, que mostren a súa evolución ao longo do tempo nos ámbitos técnico, económico, social e ambiental para a súa sustentabilidade.